วันพฤหัสบดีที่ 23 เมษายน พ.ศ. 2552



ตลอด 3 เดือนกว่า ๆ ที่ผ่าน มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นกับตัวเราเอง การเปลี่ยนแปลง ผิดหวัง สมหวัง(ซึ่งไม่ค่อยมี) รวมถึงอะไรหลายอย่างมากมายที่เกิดขึ้นกับเรา แต่จากเหตุการณ์ที่เราเล่าผ่านบล็อคอันล่าสุดของเรานั้น (อ่านได้ข้างล่าง) ทำให้เรานั้นย้ำอยู่ในวังวนของคำถามของความสัมพันธ์ จนเรารู้สึกว่าเรายังเวียนว่ายอยู่ในคำถามจนไม่สามารถเขียนอะไรออกมาได้ เข้ามาดูบล็อคอีกที ฝุ่นก็เกาะอยู่เต็มบล็อคจนวันนี้มีโอกาสที่จะปัดฝุ่น เพราะเรารู้สึกว่า วันนี้เรามีเรื่องราวที่อยากจะเล่าออกไป
เรื่องแรกคงเป็นเรื่องของเธอ เธอคนนั้นที่เราต้องแยกจากชีวิตของกันและกันมาได้ 3 ปีแล้ว อะไรหลายอย่างน่าจะหายไป ความรู้สึกทั้งหลายอย่างน่าจะแปรเปลี่ยนหายไปกับกาลเวลา กับเธอคนนั้นเราไม่รู้ แต่เราเชื่อว่าเธอคงแปรเปลี่ยนด้วยสิ่งเลวร้ายที่เราทำและคนรักของเธอ รูปถ่ายเธอกับเค้าดูมีความสุข ความสุข และความสุขมากกว่าตอนที่อยู่กับเรา และทันใดเพลง creep ของ radiohead ก้อดังขึ้น หากเธอคือนางฟ้าและบางสิ่งสวยงาม ที่แห่งความสุขนั้น คงไม่เหมาะกับตัวประหลาดน่าขยะแขยงอย่างเรา แม้เราอยากจะพิเศษกว่าใครมากมายเพียงใด เราก็เป็นได้แค่ตัวประหลาดเยี่ยงนี้ และในที่สุดเราต้องเลิกหลอกตัวเอง เพราะรูปถ่ายนั้นมันฟ้องว่า ว่าที่ในภาพมีแค่สองที่เท่านั้นและไม่มีที่เหลือพอให้ตัวประหลาดแต่อย่างใด
เรื่องต่อมาคงเป็นเรื่องของช่วงเวลานั้น ช่วงเวลาที่ทำให้เรารู้สึกว่า เราไม่ได้อยู่เพียงลำพังอีกต่อไป เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับคนหนึ่งย่อมส่งผลต่ออีกคนหนึ่งเสมอ และยิ่งเป็นคนที่ผูกพันกันมาจะสิบปีด้วยแล้ว ไม่ว่าเรื่องเล็กน้อยใหญ่โตเพียงใด ทุกเรื่องนั้นส่งผลต่อเรา เราจะดูแลเธอคนนี้ให้ดีที่สุด เธอคือเหตุผลเดียวที่ทำให้เรายังเชื่อในความรัก เพราะเราเสมอเชื่อว่า ความรัก คือ การที่เราให้อีกคนหนึ่งทำร้ายกลืนกินชีวิตและความรู้สึกของเรา (ขอขอบคุณ Greasy cafe "สิ่งเหล่านี้") เธอทำให้เรายังเชื่อในสิ่งที่เรียกว่า "รัก" ขอบคุณ และจะตอบแทนเธอด้วยทุกวันเวลาที่มี
เรื่องที่สามนิสัยสันดานที่ไม่ยอมตายจากของเรา เรามักเถียงเสมอว่า เรานั้นไม่ใช่ไอ้หน้าม้อ เราเป็นเพียงชายเจ้าชู้ ชายมากรักมากความสัมพันธ์ ที่มีความรักหลุ่มหลงผ่านมาตลอดช่วงเวลาของชีวิต เราไม่เคยขาดเธอเหล่านั้น เราตกหลุมรักเธอเหล่านั้น เธอเหล่านั้นต่างตกหลุมรัก(เรา) ชีวิตตลอดมามักเป็นอย่างนี้ แต่หลังจากเหตุการณ์ 3 ปีก่อน เราเปลี่ยนไป เราไม่กล้าตกหลุมรักใครอย่างจริงจังและกลัวยิ่งกว่าที่จะมีใครมารักเรา เราไม่สามารถผูกพันกับใครมากเกินไปได้อีก ความผูกพันคือการทำร้าย เราไม่อยากทำร้ายใครอีกต่อไป แค่เธอคนนั้นมันก็มากเกินไป หลายครั้งที่เราเชื่อว่าเราเจอความรักอีกครั้ง หลายครั้งเธอเหล่านั้นมีแรงดึงดูดบางอย่าง มีความรักรอเราอยู่ตรงหน้า เราได้แค่ยิ้ม บอกตัวเราเองว่า คงเป็นได้เพียงเพื่อนกัน เราจากมาก่อนที่เราจะทำร้ายใคร
บางอย่างในตัวเราได้เปลี่ยนไป บางอย่างรอวันเปลี่ยนไป และบางอย่างยังคงรอท่าที เพื่อรอวันกลับมา แต่สุดท้ายคงอย่างที่ The Beatles บอกไว้ Let it be ปล่อยให้มันเป็นไป สุดท้ายก้อต้องทำสิ่งที่ต้องทำเพื่อที่ตัวประหลาดอย่างเราจะไม่ต้องทำร้ายใคร และหวังว่าใครทั้งหลายจะไม่ทำร้าย ตัวประหลาดที่โง่งมอย่างเรา
ขอบคุณที่อ่าน ให้อภัย เข้าใจ และไม่ทำร้ายกัน