วันพฤหัสบดีที่ 18 ธันวาคม พ.ศ. 2551

เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา


เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงาเหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา เหงา และเหงา

เมื่อเหงาแล้วต้องทำไง เมื่อเหงาแล้วจะอธิบายมันอย่างไร เหงาแบบไหน เหงาแค่ไหน แต่สุดท้ายแล้วมันก็คือ เหงา

ข้าพเจ้ามีเพื่อนมากมาย และเวลาว่างของข้าพเจ้าก้อมีมากมายเช่นเดียวกัน แต่เพื่อนของข้าพเจ้าไม่มีได้มีเวลาว่างเช่นเดียวกับข้าพเจ้า จึงทำให้ข้าพเจ้าต้องทำอะไรเพียงผู้เดียวอยู่เสมอ ซึ่งข้อดีของมันคือมันไม่ต้องง้อใคร อยากทำอะไรก้อทำ แต่ข้อเสียของมันคือ เหงาฉิบหาย เหงา เหงาเกินไป เหงาจนบางวันข้าพเจ้าไม่ได้คุยกับใครเลย นอกจากพนักงานขายเท่านั้นเอง

บางวันที่ข้าพเจ้าเหงาจนอยู่บ้านไม่ได้ ข้าพเจ้าจะออกไปสยามทานข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียวสักเรื่อง นั่งอ่านหนังสือ+ดื่มกาแฟคนเดียว และสุดท้ายกลับบ้านคนเดียว จนบางคืนก่อนนอนก็ได้แต่นอนคิดว่า ชีวิตเราเหงาเกินไปไหม และเรามีตัวตนบ้างไหมกับคนอื่น ๆ

กับคำถามแรกข้าพเจ้าสามารถตอบได้ ชีวิตเรานั้นเหงาเกินไปแต่กับอีกคำถามคงไม่สามารถตอบได้ เพราะตัวตนของข้าพเจ้าในความรู้สึกคนอื่นคงต้องให้เขาตอบให้

สุดท้ายแล้วข้าพเจ้าหวังว่า คงไม่ใช่คนเดียวในโลกที่เหงาเกินไป คงมีอีกหลายคนกำลังเหงาเกินไปพร้อม ๆ กับข้าพเจ้า และถ้าเป็นอย่างนั้นจริงข้าพเจ้าคงมีเพื่อนร่วมเหงาไปด้วยกัน ขอให้เราเหงาไปด้วยกัน

แต่ก่อนที่จะไป ว่าแต่ว่า ข้าพเจ้ามีตัวตนบ้างไหมกับชีวิตของคุณ . . . .

1 ความคิดเห็น:

Kon Klang Klang กล่าวว่า...

เพื่อนของเราชื่อความเหงาคุณโจ้... นี่นี่ มีอะไรมาให้อ่าน ยาวหน่อยนะ

" How come I'm alone so much?. In fact, I probably average a little over twenty-three hours a day alone. I live alone, I hardly ever see anybody in connection with my work, I take care of most of my business by phone, my girlfriends belong to other people, I eat out ninety percent of the time, the only sport I ever practice is long, lonely swims, my only hobby is listening to these more or less antique records by myself, and the only way I can ever get my kind of work done is to concentrate on it alone. I do have a few friends, but when you get to this age, everybody's busy, and it's impossible to get together all the time. You know what this life is like, I'm sure."

Page 159 "Nausea" from the book "Blind Willow, Sleeping Woman" by Haruki Murakami

That's why I love Murakami ตัวละครของเขาตัวนี้ก็โคตรเหงา นี่ไงอย่างน้อยก็มีวรรณกรรมที่สะท้อนตำแหน่งแห่งที่ของคนธรรมดา คนเหงาๆ อย่างเราๆ
อ่านแล้วเราสะดุ้ง มองตัวเองเลย เพราะก็เข้าเค้าเหมือนตัวละครอยู่หลายอย่างทีเดียว เหงากันต่อปายยย
see u next week...