วันจันทร์ที่ 4 พฤษภาคม พ.ศ. 2552

เคยไหม . . . ที่เป็นคนนอก


เคยไหม . . . ที่ต้องอยู่ท่ามกลางบทสนทนาที่เราไม่มีส่วนร่วม
เคยไหม . . . ที่สิ่งเราเป็นกลับแปลกแยกแปลกประหลาดจากคนอื่น
เคยไหม . . . ที่คนรอบข้างทำราวกับว่าเราไม่มีตัวตน ทั้ง ๆ ที่เรายังคงอยู่ตรงนั้น
เคยไหม . . . ที่ต้องเป็นคนนอก แม้เราอยู่เคียงข้างคนที่เราเรียกว่า เพื่อนก็ตาม
เหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นกับเราในช่วงหลายวันที่ผ่านมา แม้จะต่างสถานที่ ต่างเวลา แต่เหตุการณ์กับเหมือนกัน เรานั่งอยู่ตรงนั้นแต่กลับไร้ตัวตน บทสนทนาที่ละเลยความรู้สึก การกระทำที่มองข้ามกันไป มันเจ็บปวดและมันเจ็บปวดยิ่งกว่า เพราะมันมาจากคนที่เราเชื่อใจ คนที่เราฝากความรู้สึกไว้ คนที่เราเชื่อว่าเค้าเป็น เพื่อน
บางที่คำว่า . . . เพื่อน อาจไม่ได้ใช้เรียกกันง่ายดาย
บางทีคำว่า . . . เพื่อน คงต้องใช้ความคิดความรู้สึกมากกว่านี้
บางทีคำว่า . . . เพื่อน คงต้องดูกันเนิ่นนาน
บางทีคำว่า . . . เพื่อน คงเหมาะสมสำหรับบางคน
ในช่วงสองถึงสามปีที่ผ่านมา การที่เราจะเรียกใครว่า เพื่อน สักคน เราจะใช้เพลง u could be my friend ของอพาร์ทเมนท์คุณป้าเป็นเหมือนบรรทัดฐาน แต่พักหลังนี้เหมือนเรากลับหลงลืมไป เราใช้ความรู้สึก เหงา เป็นตัวตัดสินว่าใครเป็นเพื่อนเรา การกระทำเล็กน้อย คำพูดบางคำ ก็ทำให้เราหลงเชื่อว่า เค้าคือเพื่อน
แต่ถามว่าเค้าผิดไหมกับการที่เราต้องไร้ตัวตน คำตอบคือ ไม่ผิด
เราต่างหาก . . . ที่ผิด
เราต่างหาก . . . ที่ไว้ใจ
เราต่างหาก . . . ที่ฝากความรู้สึกไว้กับเค้าเอง
เราต่างหาก . . . ที่เลือกจะไปอยู่ ณ สถานที่ ที่เราไร้ตัวตน
หลังจากนี้เราต้องเข้มแข็ง ต้องอยู่คนเดียวให้ได้มากขึ้น เหงาให้น้อยลง และที่สำคัญเลิกไปผูกความรู้สึกติดกับใครอย่างไม่ดูตามาตาเรืออีกแล้ว
ไม่ใช่ทุกคน . . . ที่ให้ความสำคัญกับเรา อย่างที่เราเห็นเค้าสำคัญ
ไม่ใช่ทุกคน . . . ที่จะเข้าใจเราอย่างเข้าถึงตัวตน (โดยเฉพาะคนเข้าใจยากอย่างเรา)
ไม่ใช่ทุกคน . . . ที่จะจริงใจในทุกความสัมพันธ์
ไม่ใช่ทุกคน . . . ที่จะคิดว่าเราคือเพื่อน อย่างที่เราเห็นเค้าเป็น
แต่สุดท้ายนี้ใช่ว่า เราจะไม่สามารถเรียกใครว่า เพื่อนได้อีกต่อไป เพราะเรารู้ว่า เรายังมีเพื่อนแสนดีอยู่เคียงข้างเรามากมาย และเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นกับเรา (ดูจากบทความข้างล่าง) ทำให้เรารู้ว่า ยังมีความห่วงใยมากมายอยู่รอบตัวเรา ขอบคุณเพื่อนทุกคน . . . ขอบคุณ
P.S. เพื่อนคนหนึ่งเคยบอกเราว่า ไม่มีอะไรผิดในความสัมพันธ์ เราก็คิดอย่างนั้น การที่เราเป็นคนนอก ถูกละเลยความรู้สึก ผู้คน ณ ที่ตรงนั้นไม่ได้ทำอะไรผิด เราแค่อ่อนไหวและคาดหวัง แค่น้อยใจและต่อไปเราจะหนักแน่น ไม่อ่อนไหวและคาดหวังอย่างที่แล้วมา

ไม่มีความคิดเห็น: